οι αναμνησεις του Πασχα με τη Φροσουλα μου ...

-Λοιπον , την Παρασκευη τελειωνουν τα σχολεια για Πασχα, και το Σαββτο το μεσημερι μολις σχολασω θα σας παω στη γιαγια στη Τριπολη, και το Μ.Σαββατο το μεσημερι θα ερθω κι εγω
-Δεν θελουμε να παμε στη γιαγια , θελουμε να ειμαστε μαζι σου..
-Καλα πηγαινετε τωρα και του χρονου βλεπουμε

Καθε χρονο αυτος ηταν ο διαλογος μεταξυ εμας και της μανας μας. Επρεπε να παμε στη Τριπολη, να κατσουμε με τη γιαγια και να περιμενουμε τη μανα μας το Μ. Σαββατο, το απογευμα, το βραδυ ερχοντουσαν παντα και η θεια μου (αδελφη της μανας )με τον αντρα της. Φταναμε λοιπον το Σαββατο του Λαζαρου και την Κυριακη των Βαιων εφευγε η μανα μου για να ξανερθει το Μ.Σαββατο.

Απο τη Μ.Δευτερα ξεκινουσε ο γολγοθας μας, εμενα και του αδελφου μου, ποιος ? η νηστεια......... αχ Θεεμου , ποσο βασανιζομασταν για να νηστεψουμε. Η γιαγια μου η Φροσω ηταν μια γυναικα πολυ νοικοκυρα και με απιστευτη ταξη στα πρεπει και τα θελω της, ηταν παντα συνεπης και ορθολογιστρια αλλα με εντονη δοση του χιουμορ.Πολλες φορες θυμαμαι τις ατακες τις και ξεκαρδιζομαι μονη μου.

Καθε Μ. Εβδομαδα, πηγαινε στο μπακαλη στο Μαγκουρα και επαιρνε χαλβα του μπακαλη και καλαμαρακια κονσερβας αυτα που ειχαν τον καπετανιο απεξω (οσο κι αν εχω ψαξει δεν τα εχω βρει σημερα).Μας προετοιμαζε για την θεια κοινωνια το Μ. Σαββατο το πρωι.Την Μ.Τεταρτη με εστελνε να παρω το μυρο. Την Μ. Πεμπτη το μεσημερι πηγαιναμε να στολισουμε τον Επιταφιο και το βραδυ πηγαιναμε στα 12 Ευαγγελια, και αγοραζε 12 κερακια οσο και τα Ευαγγελια. Την Μ. Παρασκευη το πρωι πηγαιναμε να προσκυνησουμε και το βραδυ στον Επιταφιο.

Θυμαμαι που καθε Μ. Πεμπτη μαζευε τα αυγουλακια της απο τις κοτες τις και κατεβαινε στο υπογειο για να τα βαψει , θα πρεπει να εβαφε πανω απο 100 και τα μοιραζε,τις χαλκομανιες τις κολλουσαμε οι δυο μας, τα κουλουρια της μοσχοβολουσαν ολη τη γειτονια και οι Πασχαλιες τις δεσποζαν μαζιμε τις ορτανσιες στο κηπο της.

Εγω με τον αδελφο μου φυσικα της βγαζαμε το λαδι και βρισκαμε ευκαιρια να παμε στο περιπτερο να αγορασουμε οτι πιο απαγορευμενο υπηρχε προς καταναλωση την περιοδο της νηστειας, σοκολατες , πακοτινια, παγωτα και κρυβομασταν σε ενα θαμνο στην πλατεια για να μη μας δει η γιαγια η' καμια γειτονισσα και της το πει, ελα ομως που μυριζαμε απο τις αηδιες που τρωγαμε και το καταλαβαινε, αλλα μονο μας αγριοκοιταζε δεν ελεγε τιποτα.

Την Μ. Παρασκευη το βραδυ ετοιμαζε τα ρουχα μας τα καλα, γιατη θεια κοινωνια και το πρωι εδινε μαχη για νας μας ετοιμασει, ο ενας δεν ηθελε να πλυθει , ο αλλος δεν ηθελε να βαλει καλτσες και μια φορα θυμαμαι , καθαρισε ενα μηλο και εριξε τα φουδια του σε ενα ποτηρι και μου λεει πιες νεροσε αυτο το ποτηρι, ειναι βρωμικο της λεω, ετσι κι εσυ μου λεει πρεπει να νυφτεις γαι να κοινωνησεις, καθε Μ.Σαββατο εδω και 20 χρονια μπορει κ παραπανω θυμαμαι αυτη τη κουβεντα.

Μετα τη θεια κοινωνια πηγαιναμε στο φουρνο του Τσουκαλα και μας επαιρνε σημητακι ενα φρατζολακι με σουσαμι απο πανω και αφρατο αφρατο μεσα , το τρωγαμε στο δρομο και μετα που πηγαιναμε στο σπιτι μας εδινε απο ενα κομματι γαλακτομπουρεκο που το εκρυβε και το εμφανιζε την ωρα που επρεπε ακομα δεν καταλαβα.

Τοτε ξεκινουσε η προετοιμασια για την μαγειριτσα, το στρωσιμο του τραπεζιου και η αναμονη για τις κορες τις, κι ολο κοιτουσε το ρολοι και περιμενε να τις δει.
Στην Ανασταση δεν ερχοταν ποτε γιατι επρεπε να αυγοκοψει τη μαγειριτσα να τη φαμε ζεστη ζεστη και την αλλη μερα πηγαινε κι επαιρνε το αρνι για το μεσημερι.

Οταν εφτανα οι μερες να φυγουμε, ετοιμαζε ενα χαρτοκουτο το εστρωνε με λαδοκολλες καιμας εβαζε κουλουρια για να τα παουμε μαζι μας. Κι οταν φευγαμε κατεβαινε κατω και κουνουσε το χερι της και ετρεε πισω απο τ αυτοκινητο μεχρι να χαθουμε και να μεινει παλι μονη της εως το καλοκαιρι που θα ξαναπηγαιναμε.

Αχ γιαγιουλα μου , συνεχεια σε σκεφτομαι και μας λειπεις, μου εμαθεςτην παραδοση και την ταξη ,και πολυ στεναχωριεμαι που καθε Πασχα και 15Αυγουστο δεν εισαι μαζι μας, σε σκαγαμε αλλα σε αγαπουσαμε πολυ και οι αναμνησεις που μας δημιουργησες ειναι εφοδια.

Στο τελος της ζωης της για αρκετο διαστημα εμενε μαζι μας και της ειχεβγει μια γλυκα και μια τρυφεροτητα που τα δυσκολα χρονια και η μοναξια που εζησε δεν την αφησαν να τα βγαλει οταν ηταν πιο νεα, δε πειραζει , ποτε δεν ειναι αργα Φροσουλα μου, παντα σε θυμαμαι, ακομα κι οταν δενωτις σακκκουλες ξερεις εσυ ...........